Η εικόνα της ομάδας ήταν διαφορετική στα δύο ημίχρονα, με αποτέλεσμα να έρθει η ισοπαλία (1-1) που αφήνει ικανοποιημένο τον προπονητή μόνο για την προσπάθεια που ήταν ορατή από όλους. Το σύνολο των «κιτρινοπράσινων» είχε τακτική συνέπεια και συνοχή στην ανασταλτική λειτουργία, ωστόσο, από την άλλη υπήρξε δυσκολία στο δημιουργικό κομμάτι, ειδικά απέναντι σε οργανωμένη άμυνα, όπως αυτή του ΑΠΟΕΛ. Οι γηπεδούχοι βρέθηκαν πίσω στο σκορ με το πέναλτι του Σωτηρίου, όμως το τέρμα του Σαμπορίτ στο ξεκίνημα του δευτέρου ημιχρόνου ήταν απόρροια της επιμονής της ΑΕΚ να «πατήσει» την περιοχή του Περέιρα, να ασκήσει πίεση και να εκμεταλλευτεί τον αιφνιδιασμό του αντιπάλου. Αυτή ακριβώς η σπίθα δεν είχε διάρκεια σε ένα καλό δεύτερο μισό της «μάχης» για τους περσινούς κυπελλούχους.
Έπειτα από την ισοφάριση, η ομάδα του Ιμανόλ Ιδιάκεθ περιορίστηκε σε σποραδικά ξεσπάσματα, δείχνοντας επηρεασμένη τόσο από την κούραση, όσο και από την έλλειψη καθαρής σκέψης σε μερικές στιγμές. Οι επιλογές από τον πάγκο δεν άλλαξαν τρομερά την εικόνα, με την ΑΕΚ να αγγίζει μεν το δεύτερο γκολ, χωρίς όμως να έχει τη «φρεσκάδα» που απαιτούν τέτοια ντέρμπι. Ο παράγοντας διαιτησία προκάλεσε νευρικότητα στους Λαρνακείς, όμως η αλήθεια είναι πως το «Χ» ήταν δίκαιο αποτέλεσμα για πολλούς.
Η ισοπαλία αφήνει ανικανοποίητη την ομάδα για τους χαμένους βαθμούς, αλλά προσφέρει και πολύτιμες αφορμές για δουλειά και ανασύνταξη. Η ΑΕΚ θέλει να «κυνηγήσει» με συνέπεια την κορυφή και να διατηρήσει το ρόλο του διεκδικητή, άρα η απάντηση πρέπει να είναι άμεση και ποιοτική, καθώς η πίστη υπάρχει στις τάξεις της.
