Κι όχι όμως με τον οποιονδήποτε τρόπο. Μπαίνει στο γήπεδο, βάζει το «μαχαίρι» στα δόντια και ξεκινά. Πρώτοι στις μπάλες, πρώτοι στις μονομαχίες οι παίκτες του Αναστασίου, με διάθεση να πλαγιοκοπήσει και να «τρυπήσει» την άμυνα του ΑΠΟΕΛ.
Το κάνει τρεις φορές στο πρώτο 20λεπτο, και οι δύο γράφουν για το 2-0! Πόσο καλύτερα μπορούσε να αρχίσει το παιχνίδι για αυτήν; Ήταν ονειρικό ξεκίνημα, το οποίο δεν κατάφερε να διαχειριστεί. Και εκεί «χρέωσε» το αποτέλεσμα ο Γιάννης Αναστασίου μετά το ντέρμπι.
Δεν είναι όμως αυτή η αλήθεια για την Ομόνοια, που είχε ενώπιον της μια πρώτης τάξεως ευκαιρία να... εκτοξευθεί. Όχι τόσο βαθμολογικά, καθώς θα ακολουθούσε τις νίκες της ΑΕΚ, του Άρη... Αλλά, ψυχολογικά. Στην αρχή του αγώνα, μετά το 2-0, το ΓΣΠ σείστηκε από σύνθημα των οπαδών που ζήτησαν πρωτάθλημα.
Για τον τρόπο με τον οποίο όμως άφησε τον κόσμο της να αποχωρήσει από το γήπεδο της πρωτεύουσας, ας κοιταχτεί η ίδια στον καθρέφτη.
Όλα τα στοιχεία, πίεσης, αποφασιστικότητας, έντασης, «εξαφανίστηκαν» μετά το 30'. Και μέχρι την διπλή αλλαγή των Χαραλάμπους και Αλιούμ στο 71', είχε χάσει το κέντρο, με τις φορές που κατάφερε να φτάσει στα καρέ του Μπέλετς, να μη ξεπερνούν τα δάχτυλα του ενός χεριού.
Εν κατακλείδι, αν ψάχνει κάποιος να βρει δικαιολογίες, ας δει ξανά πως αλλάζει την εικόνα της η Ομόνοια, οπισθοχωρώντας τόσο πολύ στο γήπεδο, αδυνατώντας να κρατήσει μπάλα και να διαχειριστεί τις συνθήκες που η ίδια δημιούργησε και φάνταζαν στην αρχή, ιδανικές για να κλείσει εκπληκτικά την δεύτερη αγωνιστική της υποχρέωση, στη μετά-Νταμπράουσκας εποχή...
