Με το 4-0 επί της Ανόρθωσης στο «Αντώνης Παπαδόπουλος» ο Άρης τερμάτισε ένα σερί οκτώ αναμετρήσεων δίχως νίκη (0-3-5) σε όλες τις διοργανώσεις, πέτυχε άνω του ενός τέρματος για πρώτη φορά μετά τις 10 Μαρτίου και πανηγύρισε το πρώτο «διπλό» και συνάμα την πρώτη ανέπαφη εστία του στα πλέι οφ.
Το σημαντικότερο κέρδος, ωστόσο, ήταν η εξασφάλιση (αυτοδύναμα) της τέταρτης θέσης. Όχι, όπως ίσως είναι η γενική πεποίθηση, επειδή μέσω αυτής παραμένει ζωντανό το όνειρο της εξόδου στην Ευρώπη για τρίτο συναπτό χρόνο.
Προφανώς, αν το όνειρο γίνει πραγματικότητα, θα προσφέρει σημαντικά κέρδη σε επίπεδο αγωνιστικής ωρίμανσης, εμπειριών, γοήτρου και -φυσικά- εσόδων.
Η μεγαλύτερη αξία της τέταρτης θέσης, όμως, είναι η διάρκεια που προσδίδει στο πρότζεκτ της «ελαφράς ταξιαρχίας». Είτε ως νεοφώτιστη (2021/22), είτε μετά την παρθενική συμμετοχή της στην Ευρώπη (2022/23), είτε μετά την πρώτη παρουσία σε ομίλους διοργάνωσης της UEFA (2023/24) η ομάδα του Αλεκσέι Σπιλέβσκι πλασάρεται στην πρώτη τετράδα.
Υπάρχουν σύλλογοι με μεγαλύτερο εκτόπισμα (ιστορικό, αγωνιστικό, πληθυσμιακό, ακόμη και οικονομικό) που στο ίδιο διάστημα δεν έχουν πιστωθεί αυτό το επίτευγμα, το οποίο καταδεικνύει πως ο Άρης δεν είναι φωτοβολίδα ή διάττων αστέρας και τον καθιερώνει βαθμιαία στη συλλογική συνείδηση ως ομάδα πρώτης γραμμής.
Αυτή η διάρκεια είναι που κάνει τη διαφορά και μεγαλώνει το σύλλογο.
