Είναι τέταρτος, είναι εφικτό να τερματίσει τρίτος, αλλά στη νυν κατάστασή του μοιάζει πιο πιθανό να (ξε)μείνει πέμπτος.
Η ήττα στο ΓΣΠ από τον ΑΠΟΕΛ και οι δηλώσεις του Αλεκσέι Σπιλέβσκι μετά το τέλος της αναμέτρησης επιβεβαίωσαν το προφανές: εδώ και ένα δίμηνο τα αποθέματα φρεσκάδας, ενέργειας και αντοχών του Άρη βαίνουν διαρκώς μειούμενα. Πρακτικά έχουν εκμηδενιστεί.
Μια ισοπαλία στις τελευταίες πέντε αγωνιστικές (δύο στις περασμένες επτά αναμετρήσεις, συμπεριλαμβανομένων και αυτών στο κύπελλο), πέντε συναπτά παιχνίδια δίχως γκολ, έξι στους τελευταίους επτά αγώνες με άνοιγμα του σκορ από τον αντίπαλο δεν επιτρέπουν την παραμικρή αμφιβολία πως -σωματικά, πνευματικά, νοητικά- η «ελαφρά ταξιαρχία» έχει… κάψει λάδια.
Και τώρα έρχεται ο «τελικός Ευρώπης» κόντρα στην Πάφο, η οποία φιλοξενείται την Κυριακή στο «ΑΛΦΑΜΕΓΑ» μ’ ένα… χαοτικό πλεονέκτημα φόρμας, ψυχολογίας και μομέντουμ. Τι μπορεί να αντιπαρατάξει σε αυτά η ομάδα του Αλεκσέι Σπιλέβσκι;
Η καταφυγή στα συγκριτικά πιο φρέσκα πόδια είναι μια επιλογή, αν ο Άρης θέλει πάση θυσία να παίξει τα ρέστα του με το πιο οικείο του αγωνιστικό στιλ. Η επένδυση στον ποδοσφαιρικό εγωισμό (τόσο ως προς την έξοδο στην Ευρώπη όσο και ως προς την πρώτη νίκη απέναντι στην Πάφο) είναι μια δεύτερη.
Ό,τι κι αν προτιμηθεί, σώφρον είναι να υπάρχει πάντα κατά νου ένα αξίωμα: οι (πάσης φύσεως) τελικοί δεν παίζονται. Κερδίζονται. Κατά κανόνα από αυτούς που έχουν την ηρεμία, την ψυχραιμία και τη συγκέντρωση να διαχειριστούν τις ζόρικες καταστάσεις.
Ο Άρης οδεύει στο κυριακάτικο παιχνίδι με βαθμολογικό πλεονέκτημα. Χωρίς παιδιάστικα λάθη στην άμυνα, χωρίς ανόητα πέναλτι, χωρίς αχρείαστες αποβολές (όσα δηλαδή του έχουν κοστίσει στο διάστημα της «κοιλιάς» του) θα έχει κάνει ίσως το πιο καθοριστικό βήμα για να το ολοκληρώσει παραμένοντας μπροστά από την Πάφο.
