Μια μέρα μετά τη Γενική Συνέλευση των μετόχων της εταιρείας και δύο μετά την εξαγγελία του Πρόδρομου Πετρίδη για παίκτες-κράχτες (και) αυτό το καλοκαίρι, το φως της δημοσιότητας είδαν πέντε φερόμενοι ως μεταγραφικοί στόχοι του ΑΠΟΕΛ.
Γκιόργκι Κβιλιτάια, Μουρτάζ Νταουσβίλι, Μίχαελ Λούφτνερ, Ντέιβιντ Ακιντόλα και Κίνγκσλεϊ Σαρφό έχουν θητεύσει στο εγχώριο πρωτάθλημα, έχουν δώσει δείγμα γραφής (από ικανοποιητικό μέχρι πολύ αξιόλογο) και δεδομένα αποτελούν ενισχύσεις με βάση την εικόνα των «γαλαζοκιτρίνων» στην άρτι ολοκληρωθείσα σεζόν.
Όλοι τους ωστόσο έχουν ακόμη μια κοινή συνισταμένη: διατηρούν συμβόλαια με άλλες ομάδες -είτε εντός είτε εκτός Κύπρου. Αυτό σημαίνει πως για την απόκτησή τους πρέπει να δοθούν αποζημιώσεις και αυξημένες οικονομικές απολαβές.
Στο πιο ζόρικο οικονομικά καλοκαίρι της τελευταίας δεκαετίας (τουλάχιστον) και με νωπή την εξαγγελία του Πρόδρομου Πετρίδη για ένα νέο (πιο συνετό) οικονομικό μοντέλο διαχείρισης, πόσο ρεαλιστικό είναι να κινηθεί ο ΑΠΟΕΛ για την απόκτηση παικτών που πρέπει να εξαγοραστούν από τα συμβόλαιά τους;
Σε τελική ανάλυση, τέτοιου είδους δαπανηρές μεταγραφές συγκαταλέγονται στους βασικούς λόγους της νυν δύσκολης οικονομικής συγκυρίας και ένα σημαντικό κονδύλι πρέπει να διατεθεί για την αποδέσμευση παικτών του υφιστάμενου ρόστερ, οι οποίοι διατηρούν συμβόλαιο, αλλά δεν υτολογίζονται.
