Έφτασε στην πηγή, αλλά νερό δεν ήπιε. Η ΑΕΛ διεκδίκησε σχεδόν μέχρι το τέλος και τους δυο τίτλους, ωστόσο έμεινε με άδεια χέρια. Τερμάτισε στην 3η θέση της βαθμολογίας και αποκλείστηκε στα ημιτελικά του κυπέλλου από τον Ολυμπιακό. Παρόλα αυτά η φετινή χρονιά κρίνεται απόλυτα θετική για τους κίτρινους που εκπλήρωσαν το βασικό στόχο τους. Την έξοδο στην Ευρώπη.
Τα κλειδιά για την πορεία της λεμεσιανής ομάδας ήταν αρκετά για να φτάσει τόσο μακριά, όμως, το όπλο που χρησιμοποίησε στο θεσμό του πρωταθλήματος και αποτέλεσε το φόβο και τον τρόμο στους αντιπάλους ήταν η έδρα της. Στο Τσίρειο η ΑΕΛ ως γηπεδούχος είχε 14 νίκες, μια ισοπαλία (με την Ομόνοια) και τρεις ήττες από την πρωταθλήτρια, τον Απόλλωνα και την Ανόρθωση στην προτελευταία αγωνιστική, όταν ήταν αδιάφορη βαθμολογικά και εκτός στόχων.
Ο πιο πάνω απολογισμός μεταφράζεται σε 43 βαθμούς και δίνει τη σχετική πρωτιά στην ΑΕΛ. Η ομάδα της Λεμεσού είχε την καλύτερη έδρα του πρωταθλήματος, αφού μάζεψε -μόλις- ένα βαθμό περισσότερο από την πρωταθλήτρια Ομόνοια που παρά το γεγονός ότι ολοκλήρωσε το μαραθώνιο αήττητη στο ΓΣΠ, εντούτοις είχε δυο νίκες λιγότερες (12) και έξι ισοπαλίες.
