Οι αντίπαλοι αλλάζουν, τα γήπεδα αλλάζουν, τα αποτελέσματα αλλάζουν, οι προπονητές του αλλάζουν. Το μόνο που (πεισματικά) δεν αλλάζει είναι η εικόνα του ΑΠΟΕΛ. Η απόδοσή του κινείται απαρέγκλιτα κάτω του μετρίου, των προσδοκιών και των απαιτήσεων.
Είτε με άμεσο ανταγωνιστή του είτε με μικρομεσαίο, είτε εντός είτε εκτός έδρας, είτε ο προπονητής λέγεται Ουζουνίδης, Χατζηλούκας ή ΜακΚάρθι οι «γαλαζοκίτρινοι» δεν σηκώνουν κεφάλι. Ούτε καν ο αποκλεισμός από την Ευρώπη και η αποκλειστική συγκέντρωση στις εγχώριες διοργανώσεις δεν στάθηκε ικανή να φέρει την επιθυμητή βελτίωση.
Η ομάδα οδηγήθηκε στη διακοπή ούσα στο -6 από την τέταρτη θέση που οδηγεί στην Ευρώπη και στο -4 από τη 14η που οδηγεί στον απ’ ευθείας υποβιβασμό. Χρειάζεται μεγαλύτερο πειστήριο αγωνιστικής χρεοκοπίας;
Στο χρονικό σημείο αποδέσμευσης του Ουζουνίδη ο ΑΠΟΕΛ ήταν σε οριακά καλύτερη θέση και μοίρα από την ομάδα της περιόδου 2000/01. Δύο εβδομάδες αργότερα κατέχει πλέον και με τη βούλα τη χειρότερη επίδοση του τρέχοντος αιώνα μετά από εννέα παιχνίδια πρωταθλήματος.
Προ εικοσαετίας οι «γαλαζοκίτρινοι» ήταν στην όγδοη θέση με 12 βαθμούς και θετικό συντελεστή τερμάτων (11-10), ενώ αυτή τη σεζόν είναι πλασαρισμένοι στην ενδέκατη θέση με 10 βαθμούς και αρνητικό συντελεστή τερμάτων (6-9).
Κι επειδή η ποδοσφαιρική μοίρα παίζει πάντα τα δικά της ιδιαίτερα παιχνίδια, το δέκατο παιχνίδι πρωταθλήματος τότε είναι το ίδιο με το νυν: μια εντός έδρας αναμέτρηση με τον Ολυμπιακό. Προ εικοσαετίας το αποτέλεσμα ήταν 2-2…
