- Ο Γιόβιτς πήρε τη θέση του Μαρσιάλ στην ευρωπαϊκή λίστα
- «Ξέρω ότι ο Άρης Λεμεσού είναι μία καλή ομάδα - Έχουν καλούς και έμπειρους παίκτες»
- Με «όπλο» τους Κακουλλή και Κβιλιτάια
Η ιστορία για μία ποδοσφαιρική ομάδα είναι ό,τι πολυτιμότερο έχει. Τα τρόπαια, οι μεγάλες ανατροπές, οι ευρωπαϊκές διακρίσεις, αυτά είναι που μένουν χαραγμένα ανεξίτηλα στο πέρασμα των χρόνων, όχι όμως μόνα τους. Πάντα έχουν μαζί τους παρέα ένα πρόσωπο, μία φανέλα με ένα συγκεκριμένο νούμερο στην πλάτη, που με τις δικές του επιτυχίες, δημιούργησε σε χιλιάδες οπαδούς αναμνήσεις που κουβαλούν για πάντα μέσα τους.
Ένας τέτοιος άνθρωπος είναι και ο Γιώργος Σαββίδης, για τους φίλους της Ένωσης, εκείνη τη μαγική πενταετία που φόρεσε τα «κιτρινόμαυρα» (1987-1992), τότε που δόθηκε το έναυσμα, ώστε ο «Δικέφαλος» να κυριαρχήσει στην Ελλάδα, δημιουργώντας μία από τις κορυφαίες ομάδες που είδε ποτέ το ελληνικό ποδόσφαιρο.
Πλέον τα χρόνια έχουν περάσει και τα πάντα έχουν αλλάξει, με την ΑΕΚ να έχει μπει σε μία νέα εποχή, στη μετά Ματίας Αλμέιδα εποχή. Ο Μάρκο Νίκολιτς έχει αναλάβει τα κλειδιά και μαζί το βαρύ φορτίο της, υποχρεωτικής ευρωπαϊκής επιτυχίας, με την απαίτηση να στείλει με το καλημέρα την Ένωση στη League Phase του Conference league, κάνοντας το 3/3 στα προκριματικά, χωρίς τη δυνατότητα λάθους.
Το πρώτο βήμα έγινε, με τη Χάποελ Μπερ Σεβά και πλέον η ΑΕΚ θα βρει απέναντι της τον Άρη Λεμεσού. Μία ομάδα που ο ίδιος ο Σαββίδης γνωρίζει πάρα πολύ καλά, καθώς μετά από τόσα χρόνια εμπειρίας, δεν θα ήταν υπερβολή να πει κανείς ότι, παίζει το κυπριακό ποδόσφαιρο στα δάκτυλα του.
Έτσι, το sport-fm.gr επικοινώνησε με τον Γιώργο Σαββίδη και ο Κύπριος μύθος της ΑΕΚ, ξεδίπλωσε το κουβάρι που λέγεται Άρης Λεμεσού, εξηγώντας αναλυτικά τον τρόπο με τον οποίο πραγματοποιήθηκε αυτή η αγωνιστική του έκρηξη τα τελευταία χρόνια. Βέβαια μέσα σε όλα θυμήθηκε και τις αξέχαστες στιγμές που έζησε ως ποδοσφαιριστής της Ένωσης, την ατάκα του Στέλιου Μανωλά, που τον έχρησε αρχηγό της ομάδας, αλλά και για τη στιγμή που λύγισε, όταν μπήκε για πρώτη φορά στον αγωνιστικό χώρο της «OPAP Arena», με την ιαχή από περίπου 32.000 φίλους της ομάδας, να κουδουνίζει στο κεφάλι του.
«Ο Άρης Λεμεσού δεν είναι απλά μία φούσκα, είναι εδώ για να μείνει και να κυριαρχήσει»
Η ΑΕΚ χάρισε απλόχερα χαμόγελα στους φίλους της με την πρόκριση επί της Χάποελ, όμως ακόμη δεν έχει καταφέρει τίποτα, με το επόμενο ευρωπαϊκό της εμπόδιο να είναι ο Άρης Λεμεσού. Ο Γιώργος Σαββίδης γνωρίζει πολύ καλά την ομάδα του Άρη και το πόσο επικίνδυνη μπορεί να γίνει πραγματικά, τονίζοντας μάλιστα ότι είναι ακόμη καλύτερη από πέρσι.
«Στο φιλικό απέναντι στην Ομόνοια η ΑΕΚ δεν μου άρεσε δεν έπαιξε καλά. Ο Άρης όμως όσο τον έχω δει, θεωρώ ότι είναι καλύτερος από πέρσι με νέο προπονητή. Στα παιχνίδια με την Ακαδημία Πούσκας ήταν πολύ καλύτερος και τα γκολ που δέχθηκε ήταν κυρίως συγκυριακά. Ο Άρης είναι καλός και στις τρεις γραμμές του γηπέδου, έχει συνοχή, μπορεί να παίξει και οργανωμένα απέναντι σε κλειστές άμυνες, αλλά και στην κόντρα όταν βρει κενούς χώρους. Έχει παίκτες που παίζουν συνέχεια σε υψηλή ένταση, με γρήγορους επιθετικούς που μπορούν να κάνουν ζημιά, ενώ έχει και δύο εξαιρετικούς αμυντικούς. Στο σύγχρονο ποδόσφαιρο πρέπει να τρέχεις σε υψηλό ρυθμό, σε όλη τη διάρκεια του παιχνιδιού. Άρα η ΑΕΚ για να κερδίσει τον Άρη θα πρέπει να είναι πειθαρχημένη, συγκεντρωμένη, καλή αμυντικά και να αντέξει σε υψηλό ρυθμό. Έχει πρόβλημα όμως η ΑΕΚ στην επίθεση, καθώς οι Ζίνι και Πιερό δυσκολεύονται στα τελειώματα, αλλά βέβαια είναι ακόμη νωρίς για να κρίνει κάποιος οτιδήποτε».
Όπως ο Άρης, έτσι και η ΑΕΚ έχει έναν καινούργιο προπονητή στην άκρη του πάγκου της, όμως η διαφορά για τους «κιτρινόμαυρους» είναι αρκετά μεγάλη, καθώς η νοοτροπία του Μάρκο Νίκολιτς έχει χιλιόμετρα διαφορά με αυτή του Ματίας Αλμέιδα. Βέβαια το διαφορετικό δεν σημαίνει απαραίτητα και κακό, καθώς στην προκειμένη περίπτωση η εμμονή για το αποτέλεσμα, μάλλον είναι και αυτό που χρειάζεται η ομάδα περισσότερο απ’ οτιδήποτε άλλο, τη δεδομένη στιγμή.
«Συμφωνώ απόλυτα με την νοοτροπία του Νίκολιτς. Πρώτα οι νίκες και οι προκρίσεις και μετά το όμορφο και εντυπωσιακό ποδόσφαιρο. Όταν εμείς θέλουμε να φτιάξουμε κάτι, δεν γίνεται να το κάνουμε αμέσως, τρέχοντας, γιατί δεν θα το κάνουμε σωστά. Επομένως πρέπει να έχουμε επιείκεια όταν ζητάμε από έναν άλλον να φτιάξει κάτι από την αρχή. Έτσι ακριβώς θα πρέπει να λειτουργεί και ο κόσμος απέναντι στην ΑΕΚ του Νίκολιτς. Αν θέλεις να είσαι δίκαιος και σωστός, αυτός είναι ο τρόπος. Δεν υπάρχει κανένας που κάνει θαύματα, δεν γίνεται να ετοιμάσεις μία ομάδα μέσα σε έναν μήνα. Φαίνεται ο Νίκολιτς ότι ελέγχει τα αποδυτήρια, κάτι που δεν είναι καθόλου εύκολο. Με σωστά αποδυτήρια, τότε βγαίνει και το απόλυτο απ’ όλους. Όλοι οι ποδοσφαιριστές θα μπορούν να βγάλουν τον καλύτερο εαυτό τους».
Αυτά που έχει πετύχει ο Άρης Λεμεσού τα τελευταία χρόνια, δύσκολα μπορεί να τα συλλάβει ο νους. Από μία ομάδα-ανσασέρ που ανεβοκατέβαινε τις κατηγορίες, έφτασε μέχρι και την κατάκτηση του πρωταθλήματος τη σεζόν 2022/23. Για πολλούς αυτό ίσως μοιάζει με ένα πυροτέχνημα, αλλά για τους ανθρώπους που πραγματικά γνωρίζουν το κυπριακό ποδόσφαιρο, όπως είναι ο Γιώργος Σαββίδης, αντιλαμβάνονται ότι ο Άρης ήρθε στη ζωή μας για να… μείνει.
«Ο Άρης Λεμεσού δεν ήταν μία μικρομεσαία ομάδα, ήταν μία μικρή ομάδα. Η Κύπρος έχει γίνει στόχος πολλών επενδύσεων τα τελευταία χρόνια και ο λόγος δεν είναι ποδοσφαιρικός, αλλά γεωπολιτικός. Η τοποθεσία της Κύπρου βολεύει πάρα πολύ για νέες επενδύσεις, με αποτέλεσμα να αυξηθεί η ποιότητα και ο ανταγωνισμός στο πρωτάθλημα. Ο Άρης Λεμεσού και η Πάφος που πλέον πρωταγωνιστούν, ήταν σαν τον Λεβαδειακό και τον Ιωνικό στην Ελλάδα, χωρίς κάποια παρεξήγηση, απλώς ήταν ομάδες που ανεβοκατέβαιναν συνεχώς τις κατηγορίες και ξαφνικά έγιναν κυρίαρχες. Όλο αυτό δεν είναι φούσκα, ο Άρης Λεμεσού ήρθε εδώ για να μείνει.
Αν έλεγες σε κάποιον Κύπριο αυτά που συμβαίνουν τώρα στο πρωτάθλημα πριν από 15-20 χρόνια θα σε έβγαζε τρελό. Ούτε στα πιο τρελά μας όνειρα δεν θα μπορούσαμε να φανταστούμε αυτές τις ομάδες να κυριαρχούν, ενώ ομάδες όπως η Ομόνοια και ο ΑΠΟΕΛ είναι εκτός 3άδας. Πιστεύω μάλιστα ότι το ίδιο θα συμβεί κάποια στιγμή και στην Ελλάδα. Δηλαδή μπορεί να δούμε κάποια ομάδα της Κρήτης για παράδειγμα, ξαφνικά να πρωταγωνιστεί στο ελληνικό πρωτάθλημα. Στο δια ταύτα, ο Άρης Λεμεσού θέλει πάρα πολύ μεγάλη προσοχή».
«Ρε Στελάρα, είμαι μόνο έναν χρόνο στην ομάδα. Εγώ θα γίνω αρχηγός;»
Καλές και με τεράστιο ενδιαφέρον οι αναμετρήσεις της ΑΕΚ με τον Άρη Λεμεσού, όμως ο Γιώργος Σαββίδης, πέρα από τις γνώσεις του στο κυπριακό ποδόσφαιρο έχει να διηγηθεί και απίθανες ιστορίες από τη ζωή του και δε το «κιτρινόμαυρο» παρελθόν του, που στην πραγματικότητα ποτέ δεν τον άφησε. Μετά από μία γεμάτη επιτυχίες πενταετία στον «Δικέφαλο», ο Σαββίδης αποχαιρέτησε την Ένωση το 1992, με έναν τρόπο που δεν θα φανταζόταν ούτε στα πιο τρελά του όνειρα. Εφόσον έπρεπε να φύγει, φρόντισε να το κάνει όσο πιο θεαματικά γινόταν και το πέτυχε.
«Δεν υπήρχε καλύτερο φινάλε για την καριέρα μου στην ΑΕΚ, ήταν το ιδανικό σενάριο, να αγωνιστούμε στην Τούμπα γεμάτη με φίλους της ΑΕΚ και να σηκώσουμε την κούπα, άλλωστε ήμασταν ήδη πρωταθλητές, πριν από το ντέρμπι. Εκείνη την ημέρα βγήκαν ιστορικές φωτογραφίες. Έχω κορνίζα στο σπίτι μου τον εαυτό μου να σηκώνω το τρόπαιο μέσα στο γήπεδο και τώρα τη δείχνω στον εγγονό μου. Είναι ένα σπουδαίο αποτύπωμα. Μπήκαμε να παίξουμε ένα ντέρμπι στη Θεσσαλονίκη και η κερκίδα ήταν κιτρινόμαυρη, ήταν απίστευτο. Το τέλειο κλείσιμο της καριέρας μου στην ΑΕΚ».
Εκείνες τις εποχές το ποδόσφαιρο ήταν διαφορετικό, ήταν πιο ρομαντικό από τη λαίλαπα του «Modern Football» που πλέον μας έχει κατακλύσει. Τότε οι ποδοσφαιριστές δενόντουσαν με μία ομάδα και δύσκολα την άφηναν. Η διαφορά όμως με τον Σαββίδη, είναι ότι έγινε αναπόσπαστο κομμάτι των αποδυτηρίων πριν ακόμη προλάβει και ο ίδιος να το συνειδητοποιήσει. Ο Κύπριος θρύλος θυμάται τη στιγμή που ο Στέλιος Μανωλάς του παραχώρησε το περιβραχιόνιο και τη μυθική ατάκα που το συνόδευε.
«Το ότι ήμουν αρχηγός στην ΑΕΚ, το έκανε ακόμη πιο τιμητικό. Ήρθα στην ΑΕΚ μετά από απανωτά πρωταθλήματα με την Ομόνοια. Μετά από έναν χρόνο ο Μανωλάς είχε προβλήματα με τον Ζαφειρόπουλο και μου λέει “Θα γίνει εσύ αρχηγός”. Εγώ του απάντησα ρε Στελάρα δεν γίνεται, είμαι μόνο έναν χρόνο στην ομάδα, εδώ υπάρχουν παιδιά που είναι οκτώ και δέκα χρόνια, πώς θα γίνω εγώ αρχηγός; Μου απάντησε “Τι λες ρε; Σιγά μην γίνουν αυτοί, εσύ θα γίνεις αρχηγός”. Και έτσι έγινα. Δεν πίστεψα ποτέ ότι θα με έβλεπαν εχθρικά οι συμπαίκτες μου, απλώς πρέπει να υπάρχει ο σεβασμός προς τους παλαιότερους.
Ερχόμουν ως πρωταθλητής από την Ομόνοια και δεν μου άρεσε η νοοτροπία που υπήρχε στην ΑΕΚ, έπρεπε να αλλάξουμε για να γίνουμε πρωταθλητές. Αυτό εκτίμησε ο Μανωλάς και μου έδωσε το περιβραχιόνιο. Δεν δεχόμουν να χάνω, έτσι ήμουν ως ποδοσφαιριστής. Για τον λόγο αυτό με ψήφησαν και έγινα αρχηγός της ΑΕΚ. Στα αποδυτήρια ήμουν ένας από τους ανθρώπου που βοηθούσα να υπάρχει καλό κλίμα, φιλικό, οικογενειακό, πλάκες και όλα όσα είναι απαραίτητα για να υπάρχουν οι κατάλληλες ισορροπίες στην ομάδα. Φυσικά βέβαια τη μεγαλύτερη ευθύνη για όλα αυτά την είχε ο Μπάγεβιτς, χωρίς αυτόν δεν θα γινόταν τίποτα».
Στην πενταετία του με τα «κιτρινόμαυρα» η ΑΕΚ κατέκτησε δύο από τα, τότε, εννέα συνολικά πρωταθλήματα της, όμως ο τίτλος του 1989 έχει ξεχωριστεί θέση τόσο στη δική του την καρδιά, όσο και σε αυτές όλων των ΑΕΚτζήδων που τον έζησαν.
«Το πρωτάθλημα του 89’ ήταν αυτό που έδωσε την ώθηση στην ΑΕΚ για να κυριαρχήσει στα επόμενα χρόνια. Είχαμε να αντιμετωπίσουμε μία πάρα πολύ δυνατή ομάδα όπως ήταν τότε ο Ολυμπιακός, με την τεράστια μεταγραφή του Ντέταρι, ένας ποδοσφαιριστής που θα μπορούσε να παίξει σε όλες τις μεγάλες ομάδες της Ευρώπης. Τελικά όμως τα καταφέραμε στο τελευταίο παιχνίδι της σεζόν. Ήταν το κλειδί για να αλλάξει ολόκληρη η ιστορία της ΑΕΚ για τα επόμενα χρόνια. Δεν ήταν τυχαίο που πήρε μετά τα τρία απανωτά. Ήταν η αρχή των πάντων».
«Η ψυχή σου γίνεται ΑΕΚ, δεν μπορώ να το περιγράψω αλλιώς»
Ο Γιώργος Σαββίδης αποτελούσε έναν από τους 23 αιώνιους θρύλους τη ΑΕΚ που πάτησαν πρώτοι το χορτάρι της «OPAP Arena» και αποθεώθηκαν από 32 και πλέον χιλιάδες φίλους, που μαζί με τα αμέτρητα χειροκροτήματα, κύλησαν και αμέτρητα δάκρυα. Εκείνη την ημέρα όμως αποδείχθηκε ότι μέχρι και οι θρύλοι μερικές φορές λυγίζουν…
«Όταν μπήκα στην OPAP Arena έκλαψα. Συνειδητοποίησα το που μπήκα και δεν άντεξα, λύγισα. Είδα το γήπεδο, την προσφυγιά, τον πολιτισμό που πρεσβεύει η ομάδα, το Βυζάντιο, όλα αυτά. Η ΑΕΚ δεν είναι μία ποδοσφαιρική ομάδα, είναι πολλά παραπάνω. Ένιωσα ότι δεν έπαιζα απλώς σε μία ομάδα, αλλά σε έναν σύλλογο με τεράστια ιστορία πέρα από το κομμάτι του αθλητισμού. Όλα αυτά ξεκίνησαν να περνάμε από το μυαλό μου εκείνη τη στιγμή και έκλαψα, ήταν μία μοναδική στιγμή. Δεν ήμουν βέβαια και ο μόνος, πάρα πολύς κόσμος έκλαψε εκείνη την ημέρα».
Εάν ξεχάσεις την ιστορία σου, ξεχνάς και την ταυτότητα σου και η ΑΕΚ, ειδικά από τα εγκαίνια του νέου της γηπέδου και μετά, φροντίζει να τιμάει τους ανθρώπους που την έχουν σηκώσει στους ώμους της. Στην μπουτίκ, έξω από την «OPAP Arena» έχει περάσει μία παρέλαση αστέρων στο «Meet and Greet The Legends», για να βγάλει φωτογραφίες και να υπογράψει αυτόγραφα με τους χιλιάδες φίλους που περιμένουν καρτερικά σε μία ουρά που φτάνει μέχρι και τον… σταθμό του Περισσού. Από εκεί δεν θα μπορούσε να λείπει και ο Γιώργος Σαββίδης, που πήρε και έδωσε άφθονη αγάπη, ακόμη και από πιτσιρίκια που δεν είχαν την τύχη να τον δουν να μαγεύει μέσα στους αγωνιστικούς χώρους.
«Εξαιρετική, υπέροχη η ιδέα με τους παλαίμαχους της ΑΕΚ στην μπουτίκ έξω από το νέο γήπεδο. Την ημέρα που πήγα εγώ, έβγαλα τεράστια αγάπη και πήρα ακόμη περισσότερη αγάπη από τον κόσμο που ήρθε να με δει, να με γνωρίσει. Ήταν μία τρομερή εμπειρία. Όλες αυτές οι ενέργειες που κάνει η ΑΕΚ, που τιμάει τους θρύλους και τους παλαίμαχους της, δείχνει τον πολιτισμό, την κληρονομία, την ιστορία και εν τέλει τη διαφορά που έχει η ΑΕΚ από τους υπόλοιπους. Ο σεβασμός στην ιστορία για εμένα είναι το Α και το Ω.
Η ΑΕΚ σέβεται το παρελθόν της, την ιστορία της αλλά και αυτούς που την έγραψαν. Είναι πάρα πολύ σημαντικό. Με αυτόν τον τρόπο δένεις την ιστορία σου, από το παρελθόν στο παρόν με συναισθηματισμό. Πρέπει να φέρνεις ένα κομμάτι του παρελθόντος στο σήμερα και να έρθει σε επαφή με τον κόσμο. Αυτό είναι σεβασμός, αγάπη, έρωτας. Είχαν έρθει και πόσα μικρά παιδάκια που δεν είχαν γεννηθεί καν όταν εγώ έπαιζα, ήταν σκέτη απόλαυση».
Η τελευταία πινελιά που προστέθηκε στο νέο γήπεδο της ομάδας, είναι τα δύο μουσεία, τα οποία σαφώς και επισκέφθηκε ο Γιώργος Σαββίδης και όπως ο ίδιος τόνισε, η ψυχή του γέμισε... ΑΕΚ.
«Το μουσείο είναι πραγματικά συγκινητικό. Όταν το επισκέφθηκα ένιωσα υπερηφάνεια που υπηρέτησα αυτή την ομάδα. Με αυτόν τον τρόπο δυναμώνει η αγάπη σου, το συναίσθημα σου, η ψυχή σου. Πώς να στο δώσω να καταλάβεις. Η ψυχή σου γίνεται ΑΕΚ, δεν μπορώ να το περιγράψω αλλιώς. Η ΑΕΚ δεν είναι ομάδα, είναι συναίσθημα».
Πηγή:
