Αυτή τη φορά η Ομόνοια προηγήθηκε. Χωρίς να είναι ιδιαίτερα καλή. Χωρίς να φτιάξει ιδιαίτερες ευκαιρίες. Σκοράροντας με ασυνήθιστο για αυτήν τρόπο, από στατική μπάλα. Αλλά πάλι δεν ανταποκρίθηκε. Τουναντίον κατέρρευσε με απίστευτο τρόπο!!! Απέναντι σε μία αρκετά καλή ομάδα και τίποτε περισσότερο.
Λέγαμε μετά τον αγώνα με την Πάφο ότι η Ομόνοια από απόλυτα υγιής έφτασε σε προθάλαμο ασθενών, τώρα είναι πλέον στην πόρτα.
Τα σοβαρά προβλήματα συνεχίζονται με την πρωτοφανή αστάθεια να κάνει μπαμ, με την συνοχή των γραμμών να παραμένει ένα ζήτημα, από τον Ιούλιο.
Δυσκολεύεται να βγάλει τη μπάλα από την περιοχή της και να κάνει παιχνίδι.
Δεν μπορεί να κυκλοφορήσει με διάρκεια και ουσία την μπάλα.
Δεν βγάζει πολλούς παίκτες μπροστά είτε όταν πάει σε οργανωμένη επίθεση, είτε όταν βγαίνει σε κόντρα.
Ζορίζεται στις επιστροφές. Δίνει πολύ χώρο όταν αμύνεται με αποτέλεσμα η αντίπαλη ομάδα να φέρνει πολλούς παίκτες μπροστά. Η άμυνα σπάει εύκολα όταν ο αντίπαλος είναι ευέλικτος και ο αριθμός των μεγάλων ευκαιριών στην αυξήθηκε.
Τα ατομικά λάθη έχουν αυξηθεί σε μεγάλο βαθμό.
Και έτσι απλά η Ομόνοια είναι πολύ προβλέψιμη, δεν μπορεί να επιβληθεί ή να κάνει διαχείριση, εκπέμπει γενικώς μία σταθερή... αστάθεια.
Μέρος των προβλημάτων είναι οι τραυματισμοί και τα θέματα προετοιμασίας, αλλά αυτά φαντάζουν περισσότερο ως παρηγοριά για μία ομάδα που κράτησε το 80% του ρόστερ της.
Υπάρχουν πολλές άλλες αιτίες. Ας μην τις καταγράψουμε τώρα.
Η Ομόνοια, η ομάδα με τον πιο ξεκάθαρο αγωνιστικό προσανατολισμό την τελευταία διετία, έχασε την πυξίδα της.
Ο Μπεργκ που μάλλον ωραιοποίησε επικοινωνιακά την ήττα και την όλη κατάσταση. πρέπει να βρει και τις λύσεις. Οι "πράσινοι" έχουν θέματα. Η ευθύνη ανήκει σε μεγάλο βαθμό στον Νορβηγό, αλλά ανήκει και στους παίκτες. Οι περισσότεροι είναι ντεφορμέ.
